Slam Allen (US) Blues Banana Peel Ruiselede (11-03-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Banana Peel info artist: Slam Allen © Rootsville 2022

Normaliter had ik een week vroeger naar Ruiselede moeten afzakken, maar gezien de opname van James Armstrong in het ziekenhuis van Hannover, diende de rest van zijn tournée te worden afgelast. James is ondertussen terug thuis en aan de beterhand en de mannen van de Banana Peel hadden ook al niet stil gezeten en konden zowaar Slam Allen op de kop tikken om zijn ding in hun juke joint te komen doen. Ik vertrok dus met goede moed richting West-Vlaanderen.

Allen is afkomstig uit Monticello, New York. De man heeft een fluwelen stem die de grootste soulmen waardig is, een gitaarstijl die B.B. King waardig is en een podiumenergie die James Brown waardig is. Het kan dus tellen. Slam groeide op al drummend met de familie-soulband "The Allen Brothers" en leerde later gitaar bij zijn vader en oom. Hij was bijna tien jaar gitarist, leadzanger en bandleader van de legendarische mondharmonicaspeler James Cotton en kreeg dus de beste school die er is om het vak te leren. In deze tour wordt hij bijgestaan door Victor Puertas (keys en zang), Antoine Escalier (bas) et Pascal Delmas (drums).

De “Bananenschil” was alweer goed volgelopen voor wat op het einde van de avond een zeer dynamisch optreden zou blijken te zijn. Naar goede gewoonte werd er stipt op tijd aangekondigd en begon de band aan de obligate muzikale intro, waarna Mister Slam Allen het podium opstapte en “All Because Of You” (nummer uit zijn laatste cd) op ons losliet. De man heeft de juiste stem om Memphis soul te brengen en met ‘I Remember’ waanden we ons even in Tennessee. Hierna nam Slam de tijd om even op wandel te gaan in de club, wat even een massa smartphones deed bovenhalen, om na een geweldige solo gewoon te beginnen “shouten” old fashioned way.

De man komt geregeld grappig uit de hoek, betrekt het publiek bij zijn act en die laten het zich welgevallen. Kortom een entertainer pur-sang. Bij ‘Feel These Blues’, de titeltrack van zijn laatste cd, gaat Slam een muzikaal gesprek aan met een schitterende Victor Puertas aan zijn hammond, krijgen en een wel heel knappe en funky bassolo van Antoine Escalier en mag levende metronoom, Pascal Delmas het beste uit zijn drumstel halen. Met een ietwat hoge falsetstem serveert Slam een knappe ‘Just My Imagination’ uit zijn hoge hoed. Hierna mag het tempo de hoogte in met ‘Reelin ’n Rockin’ van Chuck Berry. Het laatste nummer van de eerste set wordt aangekondig als een “true story”, het begint traag en halverwege verandert het in een wervelende versie van Chuck’s ‘Roll Over Beethoven’. Het publiek ging duidelijk uit de bol, al zeker die welke naast mij zaten.

Na een welgekomen pauze om even op adem te komen en een frisse Duvel te nuttigen, maakten de aanwezigen zich op voor deel 2. En dat begon met Freddie King’s ‘Love Her With A Feeling’. Slam liet dan alle Kings de revue passeren wat betreft de gitaarstijl, niet echt mijn ding maar de aanwezigen konden dit best waarderen. Met ‘The Blues Is Alright’ van Little Milton, werd een meezinger gelost, gevolgd door de andere klassieker van de hand van Jimmy Reed, ‘Big Boss Man’.

Hierna trokken ze de kaart van Jimi Hendrix met ‘Hey Joe’ en ‘Red House’. Niets meer te bespeuren van het eigen werk maar meer een soort juke box met verschillende hits, die het publiek dan wel in vervoering brachten. Dat geldt ook voor ‘Miss You’ van de Rolling Stones, gelukkig speelden de muzikanten op een heel hoog niveau en wat de song wat meer ten goede kwam. Toen hij echter ‘Kiss’ van Prince er tussendoor zwierde, was hij mij toch even kwijt. Dat werd nadien hersteld met ‘Hello Josephine’ van Fats Domino, dat naadloos overvloeide in ‘Kansas City’ van Leiber & Stoller en die hij bracht met  zijn beste imitatie van Louis Armstrong en ik moet zeggen dat die wel best geslaagd was. Met ‘Purple Rain’, alweer van Prince, werd het optreden afgesloten. Blijkbaar is dit zijn vast einde.

Echter, gezien het nog geen 23 uur was, kreeg hij nog de kans om er ons nog eentje te geven voorleer wij huiswaarts trokken en dat kregen we met de meezinger ‘Mustang Sally’, waarna het doek viel over deze, alweer fijne avond. Wat te onthouden van dit optreden? Wel, dat Slam zich heeft laten omringen door toppers van muzikanten, die het niveau van de muziek wisten hoog te houden. Hij zelf heeft een klein repertoire en vult dat aan met een aantal klassiekers uit verschillende genres en dat met een eigen twist. En vooral, de man is een top entertainer, die goed aanvoelt wat het publiek lust en zich daar ter plekke aan aanpast. Een soort muzikale cameleon dus, die alles doet met een brede glimlach. Voor sfeer en gezelligheid krijgt Slam alvast een tien.

Ik had alweer een fijne tijd gehad daar in de Banana Peel en reed dus met de glimlach richting Waasland en wat beter om dat te doen met Dr Boogie op Classic 21. Het leven kan soms mooi zijn. Cheers !

Marcel